இந்தியாவில் ஒளியின் திருநாளாகத் தீபாவளி மிகுந்த மகிழ்ச்சியுடன் கொண்டாடப்படுகிறது.நாடு முழுவதும் மக்கள் குடும்பத்துடன் ஒன்றிணைந்து பட்டாசு வெடித்து, இனிப்புகள் பரிமாறி, விளக்குகள் ஏற்றி உற்சாகமாகக் கொண்டாடும் இந்த நாளில் — ஒரு கிராமம் மட்டும் அமைதியாக இருக்கிறது.

ஆம், இமாச்சலப் பிரதேசம் மாநிலத்தின் ஹமிர்பூர் மாவட்டத்தில் அமைந்துள்ள “சம்மூ” என்ற கிராமம்,நூற்றாண்டுகளாக தீபாவளியைக் கொண்டாடுவதில்லை.இதற்குக் காரணம் — ஒரு பெண்ணின் சாபம் எனக் கூறப்படுகிறது.

பல வருடங்களுக்கு முன்பு, அந்த கிராமத்தில் ஒரு கர்ப்பிணிப் பெண் வாழ்ந்தார்.அவர் தீபாவளி நாளில் தனது கணவர் வீட்டிற்கு வருவார் எனக் காத்திருந்தார்.அவரின் கணவர் மன்னரின் படையில் போர்வீரராக இருந்தவர்.ஆனால் மகிழ்ச்சியான அந்த எதிர்பார்ப்பு துயரமாக மாறியது.

அவரது கணவன் உயிரிழந்த நிலையில், உடலை கிராமத்துக்கு கொண்டு வந்தனர்.
இதைக் கண்டு மனம் உடைந்த அந்தப் பெண், தனது கணவனின் உடலுக்கு மேல் தீக்குளித்து உயிரை மாய்த்துக் கொண்டார்.
அப்போது அவர், “இந்த நாளிலிருந்து யாரும் தீபாவளியைக் கொண்டாடக் கூடாது” என்று சாபமிட்டார் எனக் கூறப்படுகிறது.

அந்த பெண் உயிரிழந்த நாளிலிருந்து, சம்மூ கிராமம் தீபாவளியைக் கொண்டாட முடியாமல் போயுள்ளது.

கிராம மக்கள் கூறுவதாவது —தீபாவளி கொண்டாட முயன்ற போதெல்லாம், ஒருவராவது இறந்துவிடுகிறார் அல்லது பேரழிவு ஒன்று நிகழ்கிறது.அதனால் அந்த நாள் கிராமத்தில் பயத்துடன் கடந்து செல்கிறது.

சில இடங்களில் மட்டும் மண் விளக்குகள் ஏற்றப்படுகின்றன, ஆனால் பட்டாசு வெடிப்பது, இசை வாசிப்பது, கொண்டாட்டம் செய்வது அனைத்தும் முற்றிலும் தடை செய்யப்பட்டுள்ளது.

சிலர் அன்றைய தினம் வீட்டிற்குள்ளேயே இருக்காமல், வெளியூர் சென்று விடுகிறார்கள்.
“சாபம் காரணமாக ஏதாவது தீயது நிகழ்ந்துவிடுமோ?” என்ற அச்சம் இன்னும் அவர்களிடையே உள்ளது.

கிராமத்தின் மூத்தவர்கள் கூறுகிறார்கள் —“எங்கள் முன்னோர்கள் தீபாவளி கொண்டாட முயன்ற போதெல்லாம், யாரோ ஒருவர் உயிரிழந்தார்கள்.அதன்பின் யாரும் முயற்சிக்கத் துணியவில்லை.சாபத்தை நீக்க பல வழிபாடுகள், சடங்குகள் நடத்தினோம், ஆனால் ஒன்றும் பலனளிக்கவில்லை.”

அந்தப் பெண் விட்ட சாபம் இன்னும் நீங்காமல், தலைமுறை தலைமுறையாகச் சம்மூ கிராம மக்கள் தீபாவளியைத் தவிர்த்து வருகின்றனர்.

ஒளி மற்றும் மகிழ்ச்சி நிறைந்த திருநாளில் கூட சாபத்தின் நிழலில் வாழும் அந்த கிராமம்,
இந்தியாவின் அதிசயமான மரபுகளும் நம்பிக்கைகளும் இன்னும் உயிரோடு இருப்பதற்கான சான்றாக திகழ்கிறது.